Miku më i mirë i njeriut është ai që nuk e pret. Si gomari. I bindur, i dashur, i përshtatshëm për njerëzit më të brishtë si pleqtë dhe fëmijët. Nëse gomari do të kishte krahë dhe jo këmbë, me siguri do të të mbështillte duke të mbajtur pranë vetes si shenjë miqësie dhe dashurie të fortë. Ai nuk është kokëfortë apo dembel. Përkundrazi. Gomari është i fortë, i shoqërueshëm, i këndshëm, i durueshëm, kureshtar. Gjatë shekujve, gomari e ka ndjekur me durim njeriun në punën e tij, duke mbajtur pesha, duke e shoqëruar në shtigje të paarritshme dhe duke i ofruar qumështin e tij të çmuar.
Së fundi, ai u shfrytëzua edhe për mishin dhe lëkurë e tij. Por me ardhjen dhe përhapjen e makinerive bujqësore, gomari ka humbur shumë nga roli i tij tradicional si një punëtor i palodhur. Pa marrë parasysh se mbijetesa e tij është gjithnjë e më e rrezikuar. Dhe vetëm vitet e fundit vlera e tij është rizbuluar.
Kjo është arsyeja pse gomari është futur sërish në sektorë të ndryshëm: nga fermat edukative për fëmijët e deri tek vendet ku praktikohet onoterapia ose ku konsiderohet si kafshë shtëpiake, në vend të kalit. Dhe gomari, si rezultat, ka rizbuluar identitetin e tij të ri.
Në krahasim me kalin, gomari është më i vogël, ka thundra më të ngushta dhe qimet e tij janë të vendosura vetëm në fund të bishtit, i cili është gjithçka veçse i trashë. Mesatarisht, një gomar jeton rreth 25-30 vjet, por disa mund të jenë deri në 40 vjet.
Gomari nuk është veçanërisht kërkues për sa i përket ushqimit. Përgjithësisht, kullot bar. Është ushqimi kryesor i tij së bashku me kashtën, kripën minerale për të lëpirë dhe natyrisht, ujin.
Ndryshe nga imazhi që kanë përcjellë legjendat dhe klishetë, gomari nuk është kokëfortë apo dembel. Ngadalësia e saj është një simptomë e durimit. Dhe butësia e tij shoqërohet nga një shoqërueshmëri e lakmueshme. Gomari, në fakt, e do shoqërinë e gomarëve të tjerë dhe gjithashtu atë të kafshëve të ndryshme si poni, qen, dele, lopë, patat, dhitë dhe pulat.
Nëse tregohesh i qetë dhe konstant me të, gomari të përgjigjet. Duhet të kujdesemi për të dhe ta pastrojmë me qetësi, duke marrë kohën e nevojshme, duke e përkëdhelur dhe duke i folur me zë të qetë. Ndoshta edhe duke i kruar butësisht veshët.
Është pikërisht karakteri i tij i butë, i përulur dhe i shoqërueshëm që e bën atë një shoqërues ideal për fëmijët. Por, në të njëjtën mënyrë është i përshtatshëm edhe për të ndihmuar socializimin e njerëzve që vuajnë nga vështirësitë në marrëdhënie, për t’u dhënë atyre qetësinë që kanë nevojë.
